‘Alice, het is geen polonaise!’
Els, mijn zanglerares, onderbreekt hoofdschuddend de Italiaanse aria.
Hoe vaak had ze me niet gezegd om niet te bewegen tijdens het zingen en toch sta ik telkens weer heupwiegend met gelukkige armen mee te zwaaien op de muziek. Ik heb er zo’n zin in.
Ze staat op en plaatst mijn lessenaar voor de grote spiegel.
Haar daadkracht heeft effect. Eenmaal oog in oog met mezelf verander ik in haar ideale rolmodel.
‘Sta stil hè!’ benadrukt ze nog eens.
‘Stilstand is achteruitgang!’ sputter ik eigenwijs.
Els schuift met een moeilijke zucht achter de piano maar zodra ik begin te zingen verschijnt er een brede glimlach op haar gezicht.
Nel cor più non mi sento… de spiegel staat doodstil. Ik ben dol op haar!
Alice de Groot
Volgende: V2 – Bergman, Vera