Tussen de bedrijven door, tijdens – in weer en wind – een lange strandwandeling, bij het herinrichten van mijn kledingkast. Die momenten. En zoveel meer: een gesprek, een boek erover. Dan besluit ik – zomaar ineens; alhoewel – mijn fotoverzameling door te gaan nemen.
Een paar weken geleden hoorde ik voor het eerst van WABI SABI. Het raakte me. Ook nu – bij fotoboek zoveel. Het ‘dat’ van eeuwen geleden? Het ‘dat’ wat zich in de Japanse cultuur innestelde? Ik mijmer, schrijf er in mijn dagboek over. En steeds is er ‘iets van een iets’; zoiets.
Honderden foto’s. Ik selecteerde er een kleine vijftig. En – een twaalftal hebben van doen met regen & licht. Die twaalf op mijn prikbord, dagenlang. Eergisteren koos ik die ene. En nog steeds – deze:
wat je ziet hoeft niet
gezegd te kunnen worden –
immers, het is er
Het beeld & de haiku. Ze hebben zich in me genesteld. Of, er komt iets in mij vrij.
Evelien Jansma
Vorige: V8 – Blind, Carla
Volgende: Wal, Kees van der (en Mieke)