Elke maandagmorgen, stipt negen uur, zie ik hem voor fysio. Versleten rug, stratenmaker geweest, pas 43. De verkrampte spieren zo los mogelijk krijgen. Een vast ritueel. Zelden zegt hij iets, onlangs wel: ‘Ik ben weer gescheiden.’
Sinds kort staat er een schetsje op mijn stiftbord. Dat groet hij, voor hij op zijn buik gaat liggen. Een keer: ‘Die, ook last van zijn rug; en de rest.’
Om het weekend komt zijn dochtertje bij hem. En dan die keer – ik doe mijn fysiotaak – dat hij wat ingehouden snikt.
Het geeft weer
hoe het voelt;
en wat er blijft.
Hij staat voor het stiftbord, maakt een paar foto’s: ‘Ik stuur je er eentje. Wil je die patiënt hier wegvegen? Ik wil die alleen bij mij thuis.’
‘Weet je, ik zie steeds hoe blij mijn dochtertje op haar moeder toe rent. En ik, godsalleen, barstend van de pijn … … … dat figuurtje snapt het.’
Sanne Versluis
Vorige: V6 – Anne Foncke
Volgende: V8 – Blind, Carla