Het duistert tussen de bomen
bladloze takken betasten de lucht
op zoek naar zwangere wolken.
Steeds verder vertakkende vingers
verlangen om sneeuw te dragen
of een rustende uil. Oude voeten
zijn verankerd in zwijgende grond
aan de overkant van het meer
waar onder een maanloze spiegel
het water eentonig fluistert
over wat in de diepte wegschiet,
glinstert, schuifelt en slurpt
waar wordt gepaard en geboren
gegeten, gespeeld en gemoord.
Hier staan wij, steeds minder,
vervloeid met het water
vervaagd in de wolken
tot we naamloos zijn.
Henk Gilhuis
Volgende: V2 – Bergman, Vera