Voorbeeld 14

na een uurtje al

komt ze weer naar buiten –

aan de singel

gaat ze op een bankje zitten

kijkt daar lang voor zich uit

Arnold Vermeeren

Daar, in dat pand, is ruim vijftig jaar geleden het Kinderhuis Dominicus Savio gehuisvest. Ik dien er, amper dertig, bij alle directietaken ook zorg voor te dragen dat het kinderhuis – en dat echt met z’n allen – kan doorgroeien naar een observatie- en behandelingshuis: ’t Rotterdams Jeugdhuis. Dat vraagt ruim vier jaar.

Mijn eerste verantwoordelijkheid is om na stafoverleg uiteindelijk de beslissing te nemen of een kind terug kan naar huis (mede in overleg met de ouders), of dat het naar een pleeggezin of behandelingshuis gaat. En daartoe zit ik menig keer op dat bankje. Op een zomerse dag: het beukenhout aangenaam warm; bij mistig weer dat ook bij mijn gevoel kan aansluiten; met een paraplu op of dikke sjaal om; soms zittend op de leuning, mijn voeten op het platte vlak; ook wel liggend, mijn handen onder mijn hoofd.

Ik heb er de vele kanten en zijden van een ja of nee leren kennen; tevens de rafelranden ervan. Ook: wanneer ik daar lang voor mezelf zit uit te kijken, zijn daar vele redenen toe, ingebed in allerlei, ook tegenstrijdige gevoelens en heldere, zeker ook heftige, vage of verwarrende emoties. En vaak zit ik er – met een ja of nee of een voorlopig uitstel van beslissing – nog een poosje, rondkijkend, luisterend naar de vogels en, indien ze langsgaan, de wolken volgend.