Een wabi-sabi
Het lijkt alsof de tijd in een stad als Parijs extra snel voorbijgaat. Een kerkhof is dan ook een goede plek om even stil te staan. Het enorme hof van het Cimetière de Montmartre, dat voor een deel onder de Rue Caulaincourt doorloopt, bestaat uit lange, genummerde lanen, waaraan en waarboven talloze grafhuizen zijn geplaatst. Ertussen liggen ook andere graven, doorgaans trots en opvallend, alsof men de dode nog enig resterend aanzien wilde meegeven. Soms groeit een boom dwars door de grafsteen of liggen huisjes er dermate troosteloos bij, dat het lijkt alsof de inwonenden het alweer jaren geleden voorgoed hebben verlaten.
Eén graf trof me in het bijzonder, dat van de dode bronzen man Cavaignac, die leefde in de eerste helft van de negentiende eeuw. De tombe ligt bij de ingang van het hof en zelfs van boven, vanaf de overbrugging van de Rue Caulaincourt is hij goed te zien. Wie was de man, die daar zo pontificaal werd tentoongesteld?
Jacques Louis Eléonore Godefroy Cavaignac leefde een kort en roerig leven, was politicus, schrijver en journalist en een fel tegenstander van de monarchie, wat hem de nodige problemen opleverde. Bij zijn dood, ten gevolge van pleuritus, ontving hij een groots eerbetoon van tal van Republikeinen en natuurlijk werd ook naar hem een straat vernoemd, de Rue Godefroy Cavaignac, in het dichtst bevolkte 11e arrondissement. De romantische beeldhouwer François Rude (1784-1855) ontwierp de tombe, waarbij hij de man liggend afbeeldde. In zijn rechterhand houdt de bronzen dode een veer vast, die tevoorschijn komt uit de lijkwade.
Zo ligt hij daar sinds 1845 en zo troffen wij hem, onlangs, onderweg naar de heuvel die Montmartre heet. Ongetwijfeld vergeten ook wij hem weer, evenals het Franse volk dat deed. De snel voorbijgaande tijd zorgt daar wel voor.
Beroemd eertijds
berucht bij tegenstanders
wie kent hem nog?
Een straatnaam, soms een plein
maar hoe dan ook, vergeten
Anton de Joode
