Al verschillende jaren bezoek ik wekelijks een gezelschap amateurkunstenaars, schilders, beeldhouwers en keramisten. Zelf hanteer ik potlood en penseel, maar blijf tegelijkertijd geïnteresseerd in wat de anderen zoal voortbrengen. Natuurlijk is dat laatste wisselend en zoals het in de kunsten de regel is, verschillen de smaken en soms behoorlijk ook.

Zo keramiekte een van de dames uit klei de hier bovenstaande kop. Het was haar eerste, ze deed er geweldig haar best op, maar eenmaal gebakken vond ze het product “niet om aan te zien”. En daar was ik het dus helemaal niet mee eens, vond ‘hem’ geweldig, al bleek ik op dat moment wel de enige te zijn. “Je mag hem hebben”, zei ze spontaan. Zo is het ‘misbaksel’ op mijn boekenplank terechtgekomen. 

Elke dag begroet ik hem, besef dat hij dwars door mij heen kijkt. Ik heb me erbij neergelegd, kan niet meer zonder.

Anton de Joode