In één keer goed

is wankel geluk op een ladder.

Maar de volgende strook

wijkt.

Een haartje maar.

Poppeloppie kan

het niet verdragen.

Die halve millimeter

moet dicht, ook al zie je

geen kiertje als je het

niet weet.

Met één haal trekt ze

de strook van de muur.

Ze weet heus dat het niet

onze-lieve-heer is die haar helpt

anders had-ie het behang

meteen goed geplakt.

Nog ’n keer.

‘Nosje’ echoot kapiteintje

van de golven

kindjeslicht van weleer.

Een nieuw pierenlaagje lijm.

Haar weefstershand vleit het papier

naadloos op de strook ernaast.

Mijn blik ondertussen streelt de genade

op haar armen. De lente heeft de

ijsschotsen op een dag gewoon weer

aaneen gewoven.

Dit kan lijden.

In grote vegen strijk ik

de laatste blaasjes weg.

Dit is behang om

zeven maal zeventig keer

tot in de tigste macht

van te houden.