Die ochtend – een paar dagen geleden – word ik vroeg wakker uit een naargeestige droom. Een verregend landschap, slechts twee huizen onder één dak. Ramen en deuren wagenwijd open, vogels, ook kauwen en kraaien, vliegen in en uit. De groentetuin, overwoekerd door onkruid. Ergens blaft een hond. Dat naargeestige gevoel. Een droom die zich blijft herhalen.
Mijn tweeling is doodgeboren. Gea en Bea. Vandaag is hun verjaardag. Ik heb zojuist een taart gebakken; erop vier kaarsjes, voor ieder twee. Mijn ouders en enkele vriendinnen komen het vieren; misschien ook mijn nieuwe liefde. Hij aarzelt.
Ik heb Lea en Gea in mijn baarmoeder gezien, in alle rust, vol energie, spelend en wel; daar leek het op. Nee, zo noemde de gynaecoloog het. ‘Soms ook een beetje ruzie?’ – ‘Dat is voor later, Noortje.’
Vandaag – jong groenblad
in mijn jarenoud drinkglas;
en ook zij drietjes.
Ik weet niet wie hun vader had kunnen zijn; met wie we nu met zijn viertjes zouden zijn. Toch, ik heb wel een vermoeden. Zie hem zó, groot, sterk; noem hem Leo, soms: jullie pappa.
Noortje Dannerhoff
Vorige: V4 – Muskens, Corné
Volgende: V6 – Anne Foncke