Vader droeg zijn colbert
als wonend in zijn eigen huis,
nu draag ik vaders realiteit
tast in de gaten van zijn zakken
die overeenkomen met de
hiaten in zijn geheugen
van een vader
die de weg kwijt was,
– zijn colbert weifelend droeg –
die moest verkassen naar een
bewaakte plek tussen vier muren
waar hij schreeuwend wakker lag
in de voering een reçu van
een nooit opgehaalde broek
bij de stomerij om de hoek
een zilveren rijksdaalder
relikwie uit een zoek-
geraakte jeugd
ik hang het colbert
in de kast, sluit
het voorgoed af
als de dekplaat
van zijn graf.
Méland Langeveld
Volgende: V2 – Bergman, Vera