Voor Pauline Aarts
Redelijk vaak wordt gezegd:
gedichten doen aan kruiken denken
die na regens of uren sneeuwval
bij een kalm ritmisch kloppen
net iets droever gaan klinken
dan de keer ervoor; vervolgens
in een zwaardere handcadans
aan een diepste donker raken;
ertussenin staan kleine kruiken
die na uitzonderlijk mooi zomerweer
met een weinig groenig water
zich wonderhelder kunnen uiten
in reeksen licht getinte klanken,
getuigend van speels taalbesef;
zelfs die ene met een vroege barst
die tot sprekens toe -gedicht- werd.
Simon Buschman
Volgende: V2 – Bergman, Vera