Een paar weken voordat we gingen verhuizen, werd er op – toen nog – onze stoep, een tegel geplaatst. Het duurde even voordat we de afbeelding begrepen. Gelukkig zorgde de gemeente voor een begeleidend schrijven; het bleek te gaan om een afvalkliko. Het was de bedoeling voortaan kliko’s op die tegel te plaatsen, zodat de vuilnisophalers minder hoefden te stoppen.
Toen we tweeëntwintig jaar geleden hier kwamen wonen, vielen we voor de sfeer. Het is een knusse jaren ’30 woning met een erker, een tuin en achterom; en vanuit de erker kijk je uit op een straat die haaks op onze straat staat. Lekker veel lucht en groen voor een stadse woning.
Pas na aankoop bleek hoe vies de muren waren. De vorige bewoners waren kettingrokers. Bij de eerste schrobronde stroomden dikke bruine druppels van de muren. Ook bleek de riolering verstopt, die moest vernieuwd. In de jaren die volgden toonde het huis hoe oud en gebruikt ze feitelijk was: de kelder lekte, de elektriciteit verouderd en er was geen centrale verwarming. Bovendien bleek er veel verkeer door de straat te komen. Oja, en de buurman aan de ene kant was doorgedraaid en maakte het leven van de buren aan de andere kant zuur en andersom. Wij zaten er tussenin.
Met veel geduld en onder gekraai en later commentaar van twee kinderen hebben we ieder stukje van het huis schoon en licht gemaakt. Nieuwe buren werden vrienden. We durfden los te laten en gingen ons verbinden. Bij een van de klussen stootte ik per ongeluk een klein hoekje van het grote matglazen paneel in de erker. Dat werd een scherp kantje.
Bij het loslaten van het huis en het scherpe kantje zag ik onder het paneel die tegel van de gemeente. De kliko’s worden door de hele straat via de achterom buiten gezet. Die tegel voor het huis blijft leeg.
het lijkt of het kan
met een plan naar perfectie –
en dan? laat maar los
Annemiek Broersen
Volgende: V2 – Bergman, Vera