Op een bankje naast me duikelt een jonge man eensklaps voorover. Naast de bank staat een bijna lege fles whisky. Dat vormt voldoende bewijs voor me om niet in te grijpen. Mijn hond kijkt verbaasd naar de wijd uitgespreide, lange jas maar ze slaat niet aan. Pas wanneer de dronkaard op handen-en-voeten naar de bank terug strompelt, komt Roos in actie en wanneer de man een riedeltje terug blaft dan is voor Roos de maat vol. Haar zware blaf weergalmt door het Oosterpark. Na een hoop gestuntel en geklauter zit de man weer rechtop en is het voor Roos weer in orde.
‘Ik kan niet meer weg,’ rochelt hij mijn kant op.
‘Nou dan zou ik dat laatste restje maar fijn laten staan.’
Met glazige ogen kijkt hij me aan en knikt instemmend.
‘Blijf maar even rustig zitten.’
‘Ja meneer,’ mompelt hij gedwee.
Geen reguliere drinker. Een onaangenaam bericht heeft hem vast verrast en dat heeft hij flink willen wegdrinken op deze prachtige, zonnige voorjaarsochtend.
Even later staat er een vrouw voor me. Mantelpakje, permanentje, nep parelkettinkje. In haar rechterhand een foldertje dat ze me voor houdt: Jezus leeft en kan U redden, staat er in roodkapitaal gedrukt. Ik schud mijn hoofd. Ze loopt door naar de volgende klant. Nu krijgt de dronkaard de folder voorgeschoteld.
‘Kan ik uw arm lenen?’
Niet begrijpend kijkt ze hem aan en buigt zich naar hem toe. Opnieuw vraagt hij om haar arm.
Manmoedig steekt ze haar rechterarm uit en hij hijst zich moeizaam aan haar op. Ze moet zich flink schram houden om niet uit balans te raken, maar het lukt haar. Met beide handen ondersteunt ze hem. De folder dwarrelt naar de grond. Traag schuifelen ze voort, maar bij het volgende bankje ploft hij als een te zwaar geworden last neer. Zij vleit zich barmhartig naast hem. De dame komt haar gelofte strikt na; zij deelt niet alleen domweg folders uit. In deze man heeft ze het ultieme slachtoffer gevonden. Een vijftal minuten later sjokken ze door naar een volgende bank. Het bekeren van de ongelovige gaat hier in fasen.
Méland Langeveld
Volgende: V2 – Bergman, Vera