Na bijna vijftig jaar ‘samen’ ben ik na een twee jaar durend proces gescheiden. Mijn vele vrienden en familie staan mij bij. Met hun hulp vind ik de kracht en energie om afstand te doen van het leven waar ik ooit in geloofde. Dat betekent onder meer de verkoop van ons huis. Het huis dat ik in eerste instantie wilde houden. Maar dat mij tijdens het scheidingsproces steeds minder ging passen.
Mijn zusje helpt mij een nieuw huis te vinden. Mijn huis. Mijn ruimte. Een huis dat mij omarmt. Een ruimte voor leven zonder bedrog.
Bij de verhuizing zijn heel wat verhuisdozen dicht de kast in gegaan. Na een hele tijd ben ik nu eindelijk zo ver dat ik er eentje openmaak. Bereid en klaar om te kijken wat erin zit. Niet meer bang om geconfronteerd te worden met dat stuk van het verleden dat ik achter me wilde laten.
Ik zie een doos, vol met foto’s. Losse foto’s. Vakantiealbums. Ik herbeleef de tijd. De vakanties. Zuid Duitsland, waar we wandelden met de kinderen. In Luxemburg liepen we tussen spleten van metershoge rotsen. In Frankrijk badderden we in ijskoude beekjes. En er zijn foto’s van Portugal, de Algarve, waar we als jonge, verliefde mensen vaak naartoe gingen voordat we kinderen hadden. En dan het liefst in maart, wanneer de amandelbloesem en de mimosa het land wit-roze en felgeel kleuren. En de zee warm genoeg is.
Op de foto die ik in mijn hand houd, loop ik de zee weer uit, richting strand. Blote borsten en een buik waarvan je niet ziet maar waarvan ík weet dat daar mijn eerste kind in groeit.
huilende winden
in overweldigend geel
bloeit de mimosa
Inge Steenmeijer
Volgende: V2 – Bergman, Vera