Tijdens een herfstige boswandeling zie ik jou. Daar, door de frisse wind wiegend aan een twijg, hang je zomaar mooi te wezen. Het wolkendek scheurt plots open en een zonnestraal tikt jou speels aan. Je licht op. Het is alsof je mij stralend toelacht. De reeds gevallen bladeren knisperen onder mijn voetstappen terwijl ik, nieuwsgierig geworden, behoedzaam naar je toe loop. Jij en ik, langs dat verlaten bospad, een verstild moment.
Ik buig dichter naar je toe – intiem dichtbij – bevangen door je schoonheid.
Verwonderd bekijk ik aandachtig jouw nerven. Een krachtig lijnenspel. Ze lijken ook wel littekens; gekerfde littekens op een zielenhuid. Bij die vergelijking strijkt iets van droefheid langs mijn hart. Die ontelbare zielen op deze aarde, zal er niet één zielenwezen zijn die geen littekens draagt?
Een ziel, gaaf en onbeschadigd zonder kerving? Littekenloze zielen; nee, zulks bestaan niet. En tóch, in jouw onvolmaaktheid ben jij volmáákt! Jij, met je gekrulde, vaalbruin gespikkelde kartelrand waar het frisgroene leven al aan het inkrimpen is. Warme, rijpe kleuren sieren enkel nog je hartenblad. Herfsttinten die mijn eígen hart telkens weer sneller doen kloppen.
In jou ligt een eeuwenoud verhaal van seizoenen besloten. Van ontstaan en het onvermijdelijke vergaan, van bloei naar verval. Het moment van onthechting nadert, loslaten om te overleven. Een tijd van hoorbare stilte breekt aan wanneer de bomen al hun gebladerte hebben laten vallen en voor een poos in zichzelf keren. Fluisteringen en ritselingen verstommen. Een adempauze…
Berusting, volle overgave, geduld; het ritme van de natuur.
Een plotselinge windvlaag onderbreekt mijn gedachten. Trekt jou in één ruk van de zwiepende tak, tégen mijn wang aan. Een afscheidskus! Geschrokken veer ik op.
Hups, daar ga je dan! Ik zie je stoeien met de wind. Buitelend en dwarrelend voeg jij je bij de rest van het gebladerte. Een wervelende dans van kleuren op een windsymfonie. Zwierende stipjes naar een goudgekleurde horizon.
Amanda Eisinger
Volgende: V2 – Bergman, Vera