de meerkoet zwemt voort
overdwars in de snavel
een flinke nesttak
Maart – in de boomgaard
baart elke bejaarde boom
knalnieuwe blaadjes
schemergroen takkenskelet
wordt heel snel groener –
dan weer kaal – ooit
koude wind – geroerd
met nog vluchtige warmte
van de lentezon
een strakblauwe lucht
met prikkelend kille wind
bloesemjubelweer
We fietsten heel even samen op; dat wil zeggen, ik fietste langs het water en de meerkoet zwom erin. Ik was geraakt door de meerkoet; kleine kans dat het wederzijds was. Maar ik had het dan ook harder nodig. Hoe behulpzaam is juist de lente om mij te herinneren aan dat wat in oneindig veel vormen altijd opnieuw begint, doorgaat, en terugkomt.
Jaren geleden was het eens anders. Ik hoefde toen door de lente niet wakker te worden bewogen. Ik liep met mijn eerstgeborene op de borst en mijn moeder aan mijn zijde door een laan met links en rechts statige bomen. We zwegen zodat zomaar alles kon gebeuren. Ineens verraste het me dat de bomen wisten van mijn weeën en hoe we uit elkaar voortkwamen.
pasgeborene
zo teer als bloesemblaadjes
krachtig als de boom
Annemiek Broersen
vorige: Kees van der Wal (en Mieke)
volgende: Nanette Smeets