Een wabi-sabi
ik zweef
draag jou op mij
we zitten vast
disselen
aan onzichtbare draden
op gespannen voet
met de aarde
Hoe kan het dat ik na lang wikken en wegen uiteindelijk met zo’n saaie foto kom?
Ik heb er genoeg met prachtige materialen. Grijze leisteentjes overmand door fijnmazig gevlochten rood roestend ijzerdraad, een uitgedroogd Fries klei-landschapje waarin armetierige struikjes zeekraal het hoofd boven water proberen te houden, subtiel gebarsten boombladeren, enzovoorts.
Maar hoe meer ik over wabi-sabi nadacht, hoe deemoediger ik me voelde. Steeds leek een van beide te druk, te veel aan het woord te zijn. Ook het verbindingsstreepje bracht geen uitkomst.
Gelukkig maak ik ook af en toe foto’s van het raam aan de voorzijde van mijn woning. Buiten is het altijd rumoerig, rommelig, soms vrolijk, soms naargeestig. Ik kan het niet altijd goed aan en heb er daarom veel bloempotten staan.
Een buffertje tegen de hectiek. Een soort zuiverende groenstrook met hier en daar een paar vrolijke bloemen. Er komt aan die kant weinig direct zonlicht. Wel weerkaatst het op gezette tijden via de overzijde van de straat bij mij naar binnen. Dat levert mooie schaduwen, gefilterde beelden op. Verzachtende omstandigheden.
De ene tak tekent zich scherper af dan de andere tak. Waar nu huist de imperfectie? Meestal weet ik het wel. Doorgaans komt het overeen met wat mij direct ontroert, dat net niet gelukte of het oefenschetsje dat voorafging aan het perfecte zeventiende-eeuwse schilderij.
Op deze foto zit het voor mij in het verborgen samenspel tussen beide verschillende takken. Tussen wabi en sabi. Ze disselen aan onzichtbare draden.
Nelleke Lamme-den Boer
