Een wabi-sabi
Waar zouden de bunzingen heengegaan zijn?
Deze vraag stel ik aan mezelf als ik achter de nieuwbouwwijk aan het wandelen ben. Rechts van mij liggen de weilanden en links schieten veertig nieuwe huizen als paddenstoelen uit de grond.
Het weggetje leidt naar de voormalige manege die afgebroken is. Nooit zal ik meer de silhouetten van de grazende paarden boven op de dijk zien, terwijl boten in het achtergelegen kanaal in een rustig tempo voorbij gaan. De koeien, ganzen en geiten hebben allemaal plaats moeten maken voor blokken beton.
Tijdens één van mijn wandelingetjes hoorde ik geritsel in het struikgewas en ik zag slanke diertjes met golvende bewegingen achter elkaar aanspringen.
Ik maakte wat tonggeluidjes en verstoord in hun spel keken ze me met hun pientere kraaloogjes aan. Hun voedsel bestaat hoofdzakelijk uit muisjes en kikkertjes, maar die laatste komen waarschijnlijk niet meer voor op hun menu – het slootje ligt vol met piepschuim, bierblikjes en andere rotzooi.
Er is een dode eend tussen brokken schuim ingeklemd. Als het slootje straks gedempt moet worden is er niet zo heel veel werk meer te doen.
naast blokken beton
bloeien klaproos en koolzaad
op restanten zand
Marian de Wit
PS: Ik weet wel dat alles aan verandering onderhevig is, maar het gaat mij aan het hart als schoonheid moet wijken voor zoiets als ik beschreven heb; waarover ik ook in de haiku vertel.
